City of Athens: Είναι αυτό το βίντεο η καλύτερη οπτικοποίηση της σύγχρονης Αθήνας που κυκλοφορεί εκεί έξω; Ο Αλέξανδρος Μαραγκός βάλθηκε να μας κάνει να ξαναγαπήσουμε την Αθήνα.

Δεν πιστεύω καθόλου στις αγιογραφίες των πόλεων και τη μυθοποίηση που αυτές συνεπάγονται. Για την ακρίβεια, νευριάζω λιγάκι όταν πέφτω πάνω σε ενθουσιώδη hashtags αστικής αποθέωσης, -το 90% των περιπτώσεων ψεύδεται ή κάτι δεν έχει καταλάβει καλά. Θέλει πολλά λεφτά και πολύυυ ταξικό προνόμιο για να ζεις σε μια πόλη καθημερινά και να εξακολουθείς να την ατενίζεις ρομαντικά και με θαυμασμό. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που οι άμετροι ύμνοι για τη σύγχρονη Αθήνα -για παράδειγμα- γράφονται συνήθως από άτομα που δεν κατάγονται απ’ αυτή ή δεν υποχρεούνται να την υποφέρουν όλο τον χρόνο και δη στις ταπεινές της εκφάνσεις (απ’ τα μέσα μαζικής μεταφοράς μέχρι τις φτωχογειτονιές της).

Όμως, υπάρχει πάντα ένα όμως.

Η σχέση σου με την πόλη σου είναι κατά κάποιον τρόπο σαν τη σχέση σου με τους συγγενείς πρώτου βαθμού εξ αίματος. Ό,τι αισθήματα κι αν έχεις απέναντί της, σε διαμορφώνει. Δεν το επιλέγεις, απλώς συμβαίνει. Έτσι, καταλήγεις να την κουβαλάς, πότε σαν σακί πότε σαν προίκα, αλλά πάντως την κουβαλάς. Όπου κι αν πας, οι δρόμοι σε κυνηγάνε, η γεωγραφία της είναι πια τατού στο μυαλό.

Όπως συμβαίνει, λοιπόν, και με τους συγγενείς (και, βασικά, με ό,τι κληρονομούμε χωρίς να το ζητήσουμε) ο πιο σοφός τρόπος να συμπορευτείς με την πόλη σου είναι φιλτράροντας την ανάμνησή της. Για κάποιους ίσως αυτό μοιάζει με αθέμιτη ωραιοποίηση, εγώ το λέω διαχείριση κρίσης. Damage control ενδεχομένως; Κάπως έτσι. Όταν τελειώνει η μέρα στην πόλη, διαλέγεις τι θα θυμάσαι από αυτήν. Δεν βγαίνει διαφορετικά η ζωή. Η άλλη επιλογή είναι η κατάθλιψη.

Τα κλωτσομπουνίδια στον ΗΣΑΠ, η βρωμιά στους δρόμους, το τσιμέντο και η αυθαιρεσία είναι η άχαρη πλευρά της πραγματικότητας, αλλά είναι μεγάλη ανάγκη να μην αποτελεί τη βιτρίνα της, το thumbnail της στη συνείδησή μας. Είναι θέμα επιβίωσης να δίνουμε στο καλό μεγαλύτερη πρόσβαση στη μνήμη μας απ’ ό,τι στο κακό, ακόμη κι αν το δεύτερο υπερτερεί γενικά στη ζωή.

Αν έπρεπε να επιλέξω έναν τρόπο να θυμάμαι την Αθήνα, θα επέλεγα αυτό εδώ το βίντεο του Αλέξανδρου Μαραγκού: Ασχημόμορφη, υπαινικτική, με ζαλιστικό μέλλον πάνω σε στιβαρό παρελθόν:

πηγή: thecurlysue.com